บทที่ 18 : วันขอบคุณพระเจ้า

Abstract

วิลสันร้องไห้กับการตายของเพื่อนรัก มันกระทบกระเทือนใจเขาอย่างมาก เขาขดตัวอยู่หลังปืนกลอย่างนำสงสารทางด้านทิศใต้ของฐานค่ำคืนได้มาเยือนรวดเร็วมาก ผมยังต้องตัดสินใจว่าจะเอาใครมาเป็นพลวิทยุแทนสแพงเกลอร์ ระหว่างนี้ผมเอาวิทยุใส่หลังและเดินไปหา วิลสันเพื่อพูดคุยเป็นเพื่อน...ผมชวนคุยเรื่องอื่น ๆ เพื่อให้เขารู้สึกดีขึ้นและค่อย ๆ วกกลับมาคุยเรื่องการเสียชีวิตของเอแวนส์ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องศาสนาสักเท่าไหร่ แต่ผมก็บอกเขาว่าเป็นความประสงค์ของพระเจ้า หรือพูดง่าย ๆคือเขาไปดีแล้ว ผมรู้อยู่แก่ใจว่าการเสียชีวิตของเอแวนส์มันเป็นความผิดของผมคนเดียว ไม่เกี่ยวกับใครหรืออะไรเลย ผมผิดเองที่ส่งพวกเขาไปที่ชายหาด และผมก็พยายามไถ่โทษตัวเองด้วยการพูดคุยให้เพื่อนสนิทเขาสบายใจขึ้น ผมพูดถึงส่วนดีของเอแวนส์ ขอกวิสั้นว่าเอแวนส์ไปดีแล้วไม่ต้องมาทนกับสงครามที่ทุกคืนเหมือนฝันร้ายอย่างนี้ ดูเหมือนคำพูดผมจะได้ผล เพราะวิลสันเริ่มรู้สึกดีและพวกเราเห็นพ้องร่วมกันว่ามันเป็นความปรารถนาของพระเจ้า...